برش گرمايي يا برش با شــعله، ذوب كردن و برداشــتن مقطع كوچكي از فلز قطعه کار به منظور جدا كردن آن به دو قســـمت اســـت. با اينكه اين فرآيند براي جداكردن بكار مي رود (نه متصل كردن)، از اين نظر كه سطح قطعه كار ذوب مي شود شباهت بسيار زيادي به فرآيندهاي جوشكاري دارد. فرآيندهاي جوشكاري و برش گرمايي با روش مشــابهي انجام مي شــوند، اما تفاوت اصــلي ميان اين دو روش اين اســت كه در برش گرمايي، فلز مذاب از روي قطعه كار كنده مي شــود، ولي در جوشكاري بر روي قطعه كار باقي مي ماند و بصورت ماده جوش منجمد مي شود.

تقريبًا كليه روش هاي مورد اسـتفاده براي ذوب فلزات در جوشـكاري، براي برش گرمايي نيز قابل اســتفاده مي یاشــند. حتي برخي از روش ها با الكترود مصــرف شــدني از قبيل جوشكاري قوســـي يا الكترود روپوش دار و جوشكاري قوســـي فلزي يا گازي براي برش كاري بكار مي روند. اما اين روش ها را بايد به منظور دوركردن فلز مذاب از قطعه كار اصلاح كرد.

برشكاري با اكســيژن با اســتفاده از مشــعل هايي مشــابه مشــعل هاي جوش يا گازي (به عنوان مثال مشعل اكسي استيلن) روش متداولي براي بريدن فلزات به شمار مي آيند. اين فرآيند برش با اكسيژن نام دارد، زيرا در آن از شعله سوخت و اكسيژن فقط براي شــروع برش اســتفاده مي شــود؛ پس از آن كه فلز به دماي مورد نظر رســيد، جريان گاز سوختني قطع و فواره اي از اكسيژن خالص به سوي فلز هدايت مي شود سپس فلز در امتداد مسير برش شعله ور شده و با اكسيژن مي سوزد. با استفاده از روش هاي معمولي برش با اكســيژن نميتوان آلياژهاي نيكل را بريد، زيرا واكنش با اكســيژن گرماي كافي جهت ادامه عمل برش توليد نمي كند. براي بريدن قطعات خاص از ابزارهاي ويژه استفاده مي شود. به طور كلي از روش هاي برش با اكسيژن و سوخت براي بريدن صفحات فلزي با ضخامت بيش از 25 ميليمتر (1 اينچ) استفاده مي شود. براي قطعات نازك تر، فرآيند قيچي كردن بر برش ارجحيت دارد.

نوع اصــلاح شــده روش برش با اكســيژن، برش يا گرد فلز نام دارد و در مورد آلياژهاي نيكل بكار مي رود. گرد بسيار ريزي از اكسيدآهن و آلومينيوم به جريان اكسيژن افزوده مي شود. گرد شعله ور مي شود و گرماي كافي براي برشكاري ايجاد مي كند. غالباً از اين فرآيند براي برش دقيق يا برش قطعات نهايي اسـتفاده نمي كنند. فلز سـوخته شـده در لبه هاي برش جمع مي شود و پس از جداسازي قطعه ها، بايد آنها را زدود.

تصويري از برش با گرد فلز

ســاير روش هاي متداول بريدن گرمايي به قوس الكتريكي بعنوان منبع گرما، متكي اند.

سه فرآيند برش با قوس پلاسما (PAC)، برش با قوس تنگستن و گاز (gtac)، و برش با قوس كربن و هوا (aac) از پركاربردترين فرآيندها به شمار مي آيند. روش هاي برش با قوس پلاســما و قوس تنگســتن و گاز با تجهيزات مشــابه مورد مصــرف در جوشكاري انجام مي شـوند. اما تجهيزات برشكاري، به ويژه در PAC، غالباً بسـيار بزرگترند. براي دور كردن فلز ذوب شده از سطح قطعه كار پيش از انجماد، از جريان و فشار گاز بيشتري استفاده مي شود. با استفاده از فرآيند برش با قوس پلاسما مي توان قطعات ضخيم تر را بريد. سرعت اين فرآيند غالباً بيشتر از سرعت برش با قوس تنگستن و گاز است.

برش با قوس كربن و هوا مانند ساير روش هاي برش با قوس، شامل ذوب كردن مسيري بر روي قطعه كار با گرما دادن به فلز از طريق تخليه قوس الكتريكي بين الكترود و قطعه كار است. الكترود كربني («ذغال») بر روي حاملي كه فواره هوا را نيز نگه مي دارد نصب مي شود. در عمل، فلز در محل برش توسط قوس ذوب و بلافاصله به وسيله جريان هواي پرفشار دور مي شود. بااينكه غالباً براي بريدن گرمايي از روش هاي دستي استفاده مي شود، بيشتر عمليات توليد انبوه توسط سيستم هاي مجهز به كنترل رايانه اي انجام می گیرد.